De aanleiding tot deze website is een vakantie/familie bezoek in 1993. Ik was toen 19 jaar jong en vergezelde mijn oma op een reis naar Indonesie. Het doel van de reis was om een oom en tante te bezoeken die in de provincie Papoea woonden en werkten, op dat moment Irian Jaya geheten.
Mijn oom en tante werkten op een school aan de kust bedoeld voor kinderen van zendelingen die veelal in het binnenland werkzaam waren. Met de contacten die ze hadden, was het voor ons mogelijk om met vliegtuigen van de Mission Aviation Fellowship, naar het binnenland van Papoea te reizen.
Hierbij bezochten we de Baliem vallei die in 1938 ontdekt was en inmiddels een reguliere reisbestemming. Daarna vlogen we door naar een kleine zendingspost midden in het regenwoud genaamd Yaniruma. Dit dorp was nog maar kort geleden gesticht in 1979 en was zeker geen reguliere reisbestemming.
Het was gelegen aan de Becking rivier aan de rand van het woongebied van de Korowai stam die zo’n vierduizend leden telde. De Korowai leefden verspreid van elkaar in de bossen en tot aan de vestiging van Yaniruma kenden ze geen dorpen. Ze leefden in boomhuizen waarbij ze elke paar jaar verhuisden. Ze hadden tot aan de komst van de zending, nooit contact met anderen gehad.
Juist het feit dat ze zo geisoleerd waren geweest van de buitenwereld, maakte dat ze begin jaren negentig langzaam een niche bestemming werden voor filmploegen die op zoek waren naar primitieve en geisoleerde stammen (”steentijd ervaring”). Daarbij kwam nog dat de Korowai ritueel kannibalisme bedrijven. Deze combinatie staat garant voor spectaculaire verslaggeving met titels als “Sleeping with Cannibals“.
De eerste filmploeg bezocht het gebied in 1985, dat betrof een anthropologische documentaire met een Indonesische filmmaakster. De internationale aandacht werd pas voorgoed gevestigd op de Korowai na een publicatie van National Geographic in 1995 waarbij fotograaf Steinmetz iconische beelden maakte van de boomhuizen. Deze expeditie werd ondersteund door de Nederlandse zendeling/linguist van Enk die er tot 1991 gewoond had en de taal sprak.
Het toeval wilde dat ik in 1993 in hetzelfde dorp woonde als van Enk en als voorbereiding op mijn reis, uitgebreid voorzien werd van informatie. Van Enk was op dat moment een boek aan het afronden over de (taal van de ) Korowai wat een standaard werk zou worden. Hierbij is zelfs nog een foto die ik gemaakt heb opgenomen, van een feestbivak met pijlen in het dak.
De spagaat van een samenleving die geen contact heeft met buitenstaanders enerzijds en een groeiende belangstelling van diezelfde buitenwereld voor die geisoleerde groep anderzijds, bleek niet houdbaar en de Korowai werden langzaam onderdeel van de moderne tijd. Met name na 1995 werd er toenemend een toneelvoorstelling gespeeld waarbij er speciaal voor toeristen boomhuizen werden gebouwd en sagofeesten gegeven.
Ik ben altijd geboeid gebleven door dit bijzondere volk dat niet alleen “off the beaten track” lag maar meer “off the grid”. Toen ik mij verdiepte in de contactgeschiedenis en de ontdekking van de Becking rivier, stuitte ik op het fascinerende verhaal van een Nederlandse goudexpeditie in toenmalig Nederlands Nieuw Guinea vlak voor de Tweede Wereldoorlog.
Waar de Korowai al lang uit de anonimiteit waren verdwenen, bleek deze expeditie zo goed als vergeten. Dat had alles te maken met het feit dat een grote goudmijn niet gevonden werd en de expeditie na 3 jaar opgedoekt werd. Het verhaal werd alleen maar mysterieuzer toen bleek dat een groot deel van die zoektocht gebaseerd was op het verhaal van een zekere Violette, een Amerikaan met een schatkaart.
Mijn zoektocht leidde langs vele archieven en leidde tot de identificatie van deze Amerikaan : Alfred Violette uit Maine. Het bleek een man te zijn met een kleurrijk leven. Op deze website wordt zijn levensloop geschetst evenals een overzicht van het Nieuw Guinea in de jaren dertig en de expedities van de firma Billiton.